“Rouw is het geheel aan reacties en ervaringen - emotioneel, cognitief, fysiek en spiritueel - en het gedrag dat volgt op een afscheid na het verlies van iets waarmee of iemand met wie je een betekenisvolle relatie hebt onderhuoden of had willen onderhouden. Rouw is een autonoom proces, dat wil zeggen dat rouw zich ongevraagd en ongewenst kan aandienen en opdringen.
Daarnaast kan aanvullend onderscheid worden gemaakt tussen rouw als zelfstandig naamwoord en rouwen als werkwoord. Rouwen als werkwoord beschouwen we als het bewuste persoonlijke proces: hoe mensen omgaan met hun reacties, ervaringen en gedrag die volgen op een afscheid na een verlies. (O'Connor, 2023; Recalcati, 2023)." (Professioneel begeleiden bij verlies, Jakob van Wielink, Leo Wilhelm, Denise van Geelen-Merks en Riet Fiddelaers-Jaspers, 2025, §1.2.1).
Rouw wordt ook de achterkant van liefde genoemd. Als je in staat bent lief te hebben, ben je zogezegd ook in staat te rouwen. Rouw verwerken is ook niet loslaten, maar is het anders leren vasthouden. De herinneringen neem je met je mee in vele vormen; in je hart, je verhalen en misschien wel in geuren, een sieraad of recepten. Het is een werkwoord; werk dat je niet alleen, maar wel zelf moet doen. Werk ook, dat tijd nodig heeft. Tijd om het verlies te erkennen en te aanvaarden. En ook het accepteren dat je wereld is veranderd. Gevoelens die gepaard gaan met de bijbehorende pijn, laten zich in vele vormen zien. Alle gevoelens mogen er zijn.
Uiteindelijk gaat rouwen over het aanpassen aan het verlies in je leven, aan een leven met het gemis én met de herinneringen.